Бала кезімде атам марқұммен осы Көбейге көп баратынмын. Ол кезде ауылдан төрт-бес жанұя, дайындығымен ескі газон көлігімен шығып, әр үйден бір-бір қой, киіз үй, ыдыс аяқ,алып апталап жататын. Сонда байқағаным үлкендер дәретсіз тұзға түспейтін. Кешке қой сойылып,аруақтарға құран оқытылатын. Атам жаңғырықтың өзін түзу қой деп ұрсатын. Неге десем; жер киелі, тұз киелі деуші еді. Әйел қауымы бөлек уақытта, ерлер бір ...