Мамандығым-менің  тағдырым

Шайхиева Назира Асановна,                                                   
Астана қаласы әкімд ігінің
№77 «Қошақан» балабақшасы тәрбиешісі

  Мамандығым-менің  тағдырым

«Мамандығым-менің  тағдырым» деп айтуымда бір сыр бар десем артық айтпас едім.Тіптім кейде күлкім келеді….Мен бала кезімде, өскенде кім боласың десе, мен өскенде тәрбиеші боламын дейтінмін. Неге тәрбиеші неге мұғалім емес дегендерге, печенье жейсің түсте ұйықтайсың деп айтушы едім, бала екем…   Осылайша  мектепті бітірген соң, Тараз қаласындағы Абай атындағы педучилищеге бастауыш мұғаліміне құжат тапсырып, орын болмай аппелациямен тәрбиеші мамандығына оқуға  түстім. Тағдыр деген осы екен. Осылайша  практикада жүріп осы мамандықты жаныммен сүйе бастадым. «Бала- бал тілі» олардың еркелігі  қызықтыра бастады. Кейін оқу бітіріп тұрмысқа шықтым. 1995 жылдары болатын ауылда  балабақша  жабылып, мектепке  бастауыш сыныптарына мұғалімі болып жұмысқа орналастым. Осылайша ұстаздық жолға түстім. Жүре келе тағдыр тәлкегімен қоныс аударып, мектепте орын болмай, Жамбыл облысы, Жамбыл ауданы, Қызылқайнар ауылында «Ертөстік» балабақшасына жұмысқа тұрдым.  Өте керемет ұжыммен тәрбиешілік жұмысты бастадым. Меңгеруші мені мектепалды топқа тәрбиеші  етіп отырғызды. Онда  «Жыл тәрбиешісі- 2013» байқауына қатыстым .Тәрбиеші деген адамның сегіз қырымен , бір сырын ашады деген рас. Байқауда тәрбиеші өзінің  білімін, баланы дамытуға бір әдісті тәжірибемен бөлісу ол қайталанбайтын көлемді болуы  және сонымен қатар ән салу немесе би билеу, мәнерлеп өлең оқу сынды қасиетті тәрбиешінің бойынан көрсету керек деген талап болды. Осы басты бөлім есімде қалыпты. Мүмкін күлкілі де шығар.  Осы байқауда қолдан 2х2 метрлік саусақ маторикасына арналған табиғатты бейнелейтін кілемше жасап сол байқауда ән салып, өзімде байқамаған қырларымды аштым. Менің түсінгенім бұл салада тәрбиеші болып келген жас маман, кішкентай балапан сияқты болады. Өзіне сенімсіздік қорқақтау  болады. Себебі тәрбиеші болу алдыңдағы 30 балаға жауаптысың, оның 30 анасы, 30 әжесі немесе 30 атасы болады. Ол адамдардың тілін таба білу үшін тәрбиеші әр уақытта жақсы психолог болуы тиіс. Менің еңбек жолымда ұққаным, бұл мамандықпен жұмыс жасау үшін тәрбиеші бойында мейірімді ана, үлгілі  ұстаз, жақсы психолог, шығармашыл, үздік актер  қасиеттері табылу керек. Осының бәрін тек бір байқауда тәрбиеші бойынан таба білген менің ең алғашқы меңгерушім У.Н Тастанова.  Және менің бір топта бірге жұмыс жасаған осы еңбек жолындағы 1ші әріптесім Г.І,Көдекова болатын. Сол байқау менің бағымды ашқан байқау болды.Сол  жылы   аудан басшыларына балабақша әдіскері  міндетті түрде мектепке дейінгі  тәрбиемен оқытуды күндізгі бөлімде оқыған болу керек деген талап түсті. Осылайша мен әдіскер болдым. Сонымен қызығы мен шыжығы көп әдіскерлік жұмысым басталып кетті. Осылайша 8жыл әдіскерлік қызметті атқардым. І санатты әдіскерлік біліктілікті алдым. Осы салада жүріп бірнеше журналға тәжірибеммен бөлісіп , мақалаларым жарық көрді. Білім министрінен алғыс хатта алдым. Республикалық , облыстық, аудандық байқауларға қатысып грамота, дипломдармен марапатталдым..  Егер шынымды айтсам , маған әдіскерліктен тәрбиеші болып жұмыс жасау  жаныма жақын екенін сезіндім.

Мен үшін «тәрбиеші» — бұл өмір, менің философиям.. Мен осы «алғыссыз» мамандықты таңдаудан тайдыруға тырысқан қаншама қиындықтарға қарамастан, мен осы мамандықта жұмыс істеп, өмір сүріп жатырмын. Бұл салада баламен энергия бөлісесің, баламен балаша ойнайсың, балаша күлесің. Арада бірнеше жылдар өткен соң отбасылық жағдаймен Тараздан  Астанаға келдім. Осы  №77 «Қошақан» балабақшасына тәрбиеші болып жұмысқа орналастым.

Бұл Астана үлкен қала. Басқа ата-ана, басқа орта болғанмен балалар сол балалар, кіршіксіз  көңілді бала жиналды.Кіп-кішкентай 3-4 жастағы тілі енді шыққан тәтті балапандармен  жұмысым жүріп жатты. Менің жан жүрегіме балаларды еркелетіп , тәрбиелеу ұнайды. Баламен  жұмыс жасасаң жан дүниеңдегі, жеке басыңдағы қиыншылықты ұмыттырады. Балабақша есігін аттап кіргенде топтың тазалығынан бастап балалар үшін жұмыс жасайсың. Бала үшін түрлі орталықтар жасаймыз. Тәрбиеші- деген 30 баланы тумай тапқан, бір уақытта 30 баланы  оқытып, бір уақытта киіндіріп, бір уақытта тамақтандырып, бір уақытта ән жаттатып, бір уақытта ұйықтатып, бір уақытта тұрғыза білетін маман. Менің тағдырымның бір бөлшегі. Әсіресе осы мамандықтың ең қасиеті ең тәтті жері не десе….? Мен ұйқыдағы баланың тәтті иісі деп айтар едім. Әр тәрбиеленуші үшін жаның шырылдайтын, кейде өз анасынан қызғанатын кезіңде болады. Бақшаны бітіріп кетіп жатқан бүлдіршінді қызғанып,  «Балабақшамен қоштасуда» қимай көзге жас  алған кезіңде болады. Бала деген тәтті тілімен еш арамдықты, алдауды білмейтін періште. Осылайша Астанада мен сүйікті мамандығыммен жұмыс жасап жатырмын.  Менің айтпағым, кез келген тәрбиеші жас  маман келгенде 3 жылға дейінге еңбек өтілі  бар кез келген маман қабілетін ашу үшін,  балабақша ішінде қызықты байқауды жас  мамандар арасында өткізе отырып, өздері байқамаған  қырларын аша білуге болады. «Егер педагогта тек өз ісіне деген сүйіспеншілік болса, ол жақсы тәрбиеші  болады. Неге екені белгісіз, жас тәрбиешілер  өз еңбегі үшін үнемі алғыс күтеді, бірақ бұл дұрыс па?

-Менің пікіріммен келісермедіңіз?-Сіз  не дейсіз оқырман?